Τα γεγονότα στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ) έφεραν ξανά στην επικαιρότητα το θέμα της ασφάλειας και της παραβατικότητας, που ταλανίζει τα πανεπιστήμιά μας από τη μεταπολίτευση και έπειτα.

Τα γεγονότα στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ) έφεραν ξανά στην επικαιρότητα το θέμα της ασφάλειας και της παραβατικότητας, που ταλανίζει τα πανεπιστήμιά μας από τη μεταπολίτευση και έπειτα.
Ένα σύγχρονο θεσμικό πλαίσιο για το ελληνικό Πανεπιστήμιο του 21ου αιώνα
Διαχείριση και αξιοποίηση των πόρων του Πανεπιστημίου
Αλλαγές στο μοντέλο του Ελληνικού Τουρισμού
Η πρωτοφανής πανδημική κρίση που βιώνουμε από την αρχή του 2020, διατάραξε σε πολύ μεγάλο βαθμό την κοινωνική συμπεριφορά και τις οικονομικές δραστηριότητες αλλά ταυτόχρονα λειτούργησε και ως επιταχυντής εξελίξεων. Η κυβέρνηση προχώρησε με επιτυχία και με γρήγορα βήματα στον ψηφιακό μετασχηματισμό, αναγκαία συνθήκη για να μπορεί το κράτος να παρέχει τις υπηρεσίες που οφείλει στους πολίτες και στις επιχειρήσεις.
Το θέμα της ασφάλειας ταλανίζει το ελληνικό Πανεπιστήμιο εδώ και δεκαετίες, ιδιαίτερα από τη Μεταπολίτευση και μετά. Ως αντίδραση στην καταστολή από τη δικτατορία των εξεγέρσεων του 1973, θεσπίστηκε με τον ν. 1268/1982 ένα πλαίσιο για το Πανεπιστημιακό Άσυλο που έθετε ως προϋπόθεση για την επέμβαση δημόσιας δύναμης στον χώρο του πανεπιστημίου την πρόσκληση από ένα όργανο το οποίο, όμως, είτε δεν συνεδρίαζε ποτέ ή δεν είχε την προαπαιτούμενη ομοφωνία.
Τα θλιβερά γεγονότα των τελευταίων ημερών με βιαιοπραγίες εναντίον μελών της ακαδημαϊκής κοινότητας, με μακάβριες απειλές εκφοβισμού πρύτανη και με προσπάθειες κατάληψης πανεπιστημιακών χώρων, δυστυχώς και με τη συμμετοχή φοιτητών, φέρνουν ξανά στο προσκήνιο το θέμα της γενικότερης ασφάλειας στα πανεπιστήμια.
Δεν νοείται σύγχρονο πανεπιστήμιο, χωρίς θεσμικό πλαίσιο εναρμονισμένο στις απαιτήσεις της εποχής των εκθετικών τεχνολογικών αλλαγών. Το πλαίσιο αυτό θα πρέπει να ενισχύει το αυτοδιοίκητο των ελληνικών ΑΕΙ, αντικαθιστώντας τον παραδοσιακό ελεγκτικό ρόλο του κράτους με ένα περισσότερο θεσμικό, με σκοπό την παροχή υπηρεσιών προστιθέμενης αξίας για το προσωπικό, τους φοιτητές, τους απόφοιτους των ΑΕΙ (ενίσχυση ποιότητας) και την ενίσχυση της αποτελεσματικότητας και του ρόλου της ανώτατης εκπαίδευσης στην αναπτυξιακή πορεία της χώρας.
Δύο χρόνια διακυβέρνησης της χώρας από τη Νέα Δημοκρατία, δύο χρόνια με σημαντικές μεταρρυθμίσεις, δύο χρόνια προσηλωμένοι στην υλοποίηση των προεκλογικών μας δεσμεύσεων, δύο χρόνια που πρωταρχικό μέλημά μας ήταν και είναι ο πολίτης. Είκοσι τέσσερις μήνες γεμάτοι προκλήσεις, με κυρίαρχη και πρωτόγνωρη εκείνη της πανδημίας COVID-19, η οποία συνεχίζει να αποτελεί το διαρκές στοίχημα και το επόμενο διάστημα.
Η πρωτοφανής πανδημική κρίση που βιώνουμε από την αρχή του 2020 έχει διαταράξει σε πολύ μεγάλο βαθμό την κοινωνική συμπεριφορά και την οικονομία και λειτουργεί ως επιταχυντής εξελίξεων – πολλές από τις αλλαγές θα μείνουν μαζί μας την επόμενη ημέρα. Η κυβέρνηση προχώρησε με επιτυχία και με γρήγορα βήματα στον ψηφιακό μετασχηματισμό, αναγκαία συνθήκη για να μπορεί το κράτος να παρέχει τις υπηρεσίες που οφείλει στους πολίτες και στις επιχειρήσεις.
Άρθρο του βουλευτή Χανίων της ΝΔ και Προέδρου της Διαρκούς Επιτροπής Μορφωτικών Υποθέσεων της Βουλής Βασίλη Διγαλάκη στην 15νθήμερη ηλεκτρονική έκδοση του περιοδικού της Βουλής “Επί του… περιστυλίου”, τεύχος 17, 6 Απριλίου 2021.
Η πιο βασική προϋπόθεση για την αναβάθμιση του Ελληνικού Πανεπιστημίου είναι οι αξιοκρατικές εκλογές των καθηγητών. Τα “στημένα” εκλεκτορικά μπορούν να σταματήσουν, όπως έχω προτείνει:
Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε όλοι ότι το πανεπιστήμιο είναι ο καθρέφτης του διδακτικού και ερευνητικού του προσωπικού και το αντίστροφο. Τα πανεπιστήμιά μας θα αναβαθμιστούν μόνο αν επιλέγουν πάντα τους καλύτερους υποψηφίους, καταπολεμώντας σθεναρά φαινόμενα νεποτισμού.